همگی می‌دانیم که تجربه‌ی بیماری، دشوار اما گریزناپذیر است. اتفاقی عموماً تلخ که ما و عزیزانمان را در دوره‌ای کوتاه یا طولانی، درگیر خود می‌کند. اغلب، وقتی به خاطراتمان از بیماری‌های جدی‌تر رجوع می‌کنیم، با جزئیات، تجربه‌ی بیماری و احساساتمان را به خاطر داریم: اشک‌ها و لبخندها، برخوردهای مناسب و نامناسب دیگران و احساسات شدید و عمیقمان در مقام بیمار یا همراه بیمار. اما چه بسا تعداد اندکی از ما به این فکر کرده باشیم که برای گذر صحیح و مناسب از این تجربه‌‌های ناگزیر، جداً به آموختن مهارت‌ها و کسب دانش‌ها و صفاتی نیازمندیم.

بسیاری از ما، اهمیت دانستن تجربه‌ی کسانی که روزی بیماریِ مشابه ما داشته‌اند را نمی‌دانیم؛ و به اندازه‌ای درگیر فرآیندهای درمانی می‌شویم که خودمان و افکار و احساسات مشوّشی که تجربه می‌کنیم را به فراموشی می‌سپاریم‌.