خاطرات آبستن‌اند؛ آبستن امکان‌های متفاوت و سرنوشتهای تازه و شاید همین است راز جذبه‌ای که در دل خاطراتِ مادربزرگ‌ها یا پدربزرگ‌ها یا مادران و پدران ما را به سمتِ خود می‌کشد؛ یا در خاطرات کسانی که سرزمین، مردمان و فرهنگی دیگر را دیده‌اند و تجربه کرده‌اند. وقتی به خاطراتِ خود یا دیگران گوش می‌دهیم شوقِ تماشای منظره‌ای تازه در ما بیدار می‌شود. گویی منتظریم تا شاهدِ شکلی دیگرگونه از انسان و جهان باشیم. این گونه است که سر پا می ایستیم برای شنیدنِ سرگذشت کسانی که آزمونی دشوار و دردناک را از سر گذرانده‌اند و این گونه است که رؤیاهای شیرین و کابوس‌های یک دوست یا انسانی دیگر، ما را به سوی خود می‌کشند. گاهی هم آن منظره‌ی تازه منظره‌ای است از زندگی خودمان!

«بیماری» وضعیتی جسمی، روانی، اجتماعی، وجودی، معنوی/ معنایی و اقتصادی‌ای را برای ما ایجاد می‌کند که روایت‌گری و خواندن روایت‌ها، هر دو به نحوی می‌توانند بخشهایی از وجوه مختلف این پدیده‌ی انسانی را برای ما آشکار کنند و ما را در مواجهه با آن جسورتر، همدل‌تر و آگاه‌تر کنند.